Over mij
Hanneke Verkade, één van vijf dochters van Jacob Sikkes en Jacoba van den Ende. Geboren in Zaandam op 14 september 1942. Groot gebracht met twee culturen: de Aziatische van moeders zijde, en de Nederlands-Zaanse van vaders kant.In het tweede levensjaar eenzijdig doof geworden door een oorontsteking die door de huisarts onderschat werd. Kreeg desondanks de kans om in het regulier onderwijs scholing te volgen: lagere-school, Mulo, en leraressen opleiding textiele werkvormen. En stond al in het 19e levensjaar voor de klas in Zaandam (Mulo) en Koog aan de Zaan (lagere school). Deed in vrije tijd aan amateur toneel, speelde piano, clarinet en pijper en was actief lid binnen de organisatie ‘The Experiment of International Living‘.
Afrika
In mijn 22ste levensjaar getrouwd met Frans Verkade te Koog aan de Zaan. Wij verhuisden zeven maanden later naar Kenya, waar Frans werk vond. Vijf maanden na aankomst werd ons eerste kind geboren. Kort daarna werd ik door een ongelukje doof aan mijn nog enig horende oor. Vanaf die tijd moest er mijnerzijds en in het gezin omgegaan worden met een totale doofheid.Ik leerde mijzelf liplezen in het Nederlands en Engels en ondervond het doof-zijn als een lastig gebeuren, maar wist mij gesterkt door alle andere voordelen die het leven in Kenya te bieden had. Leerde leven met doofheid, maar berustte er niet in. Twee jaren later werd het tweede kind geboren.
Tijdens mijn verblijf in Kenya volgde ik schriftelijke cursussen van het LOI: italiaans, en een cursus geneeskrachtige kruiden. Gaf vooral tot eigen vermaak eenmaal per week naailessen aan enkele Afrikaanse vrouwen. Na zes jaar verhuisden we van Kenya naar Kameroen. Daar mocht ik handarbeid, schilder- en gymlessen geven op een kleine internationale school, waar kinderen van 6 verschillende nationaliteiten in 1 klas zaten. Liplezen en mijn doofheid werd door de leerlingen volkomen gerespecteerd en geaccepteerd. Gaf thuis thuis bijles Nederlands aan mijn twee kinderen.
Berkel en Rodenrijs
Na 9 jaar kwamen wij van Afrika terug in Nederland en vestigden ons in Berkel en Rodenrijs. Ik zocht daar werk bij het onderwijs, maar werd afgewezen vanwege mijn doofheid. Voelde mij door die doofheid geïsoleerd, gedegradeerd, minderwaardig en verloren in de wereld van horenden. Opende na drie jaar een kinderkleding winkeltje in onze verbouwde garage, waardoor de communicatie in de wereld van horenden het isolement verbrak. Succesvol draaide dat winkeltje, dat tevens als ontmoetingsplek voor vrouwen uit de buurt fungeerde. Negen jaren lang.Indonesië
We vertrokken tot grote vreugde, na 12 jaar Nederland, nog eens voor 3 jaar naar Indonesië, Midden–Aceh (West Sumatra). Daar werd in die tijd alleen Indonesisch gesproken, hetgeen enige aanpassing vergde. Had ondanks het communicatie probleem (liplezen is niet netjes, men kijkt de gesprekspartner niet recht in het gezicht) een prachtige en leerzame tijd.Achterhoek
Terug in Nederland vestigden wij ons in 1990 in de Achterhoek, alwaar ik ondervond dat aandacht en tijd voor de medemens duidelijk en aangenaam aanwezig was (en nog steeds is). Ik kwam in contact met het centrum voor kunst en filosofie Sabi te Eefde en volgde daar schilderscursussen, die voor mij zeer aangenaam waren omdat met mijn doofheid rekening werd gehouden. Dankzij de begeleiding van het kunstenaars-echtpaar van Sabi, kwamen er interessante schilderwerken uit mijn handen. Na 8 jaar bij Sabi cursussen schilderen en filosofie gevolgd te hebben ging ik de driejarige opleiding realistisch schilderen bij Art-partout te Deventer volgen. Aansluitend ging ik onder begeleiding van een docent in Gorssel op onderzoek uit in het schilderen van ikonen (met tempera). Vanaf 2012 tot aan 2020 volgde ik schildercursussen in Klein Amsterdam bij Erik Zwaga. Zijn begeleiding heeft mij geweldig gemotiveerd om naast het realistisch fijnschilderen een eigen stijl te ontwikkelen, waardoor er wat losser werk is ontstaan. Het schilderen is voor mij een interessante en rustgevende hobby geworden. Dankzij een zeer bekwame en zorgzame KNO-arts uit Warnsveld, kreeg ik in 1997 bewust aandacht voor mijn doofheid en het probleem dat zich voordoet om mee te draaien in de wereld van horenden. Dankzij zijn bemiddeling kwam ik in aanmerking voor een electronisch binnenoor. Daarmee kon ik na 32 dove jaren weer geluiden horen. Met hulp van mijn levenskameraad leerde ik die geluiden thuisbrengen en ook spraakverstaan. Communiceren in de wereld van horenden ervaarde ik, dankzij het horen met een cochleair implantaat, weer als ‘menswaardig’. Naar aanleiding hiervan was ik 7 jaar actief bij de Stichting Plotsdoven en de Commissie CI van de Nederlandse Vereniging van Slechthorenden (NVVS). Ik nam het initiatief om de brochure ‘Alles over het nieuwe horen met een cochleair implantaat’, voor de Stichting Plotsdoven te realiseren en richtte via de NVVS een discussieforum CI op. Maakte landelijk reclame voor het cochleair implantaat doormiddel van lezingen en deelname aan televiesieprogramma’s:
Jos Brink07-01-1998 |
Rik Felderhofkerstmis 1998 |
De Toekomst van Karel30-11-2000 |
Kaap de Goede Hoop"Stilte", 2003 |